Woonzorgen om morgen

Geregeld gaan we met GroenLinks en PvdA samen de wijk in. We knopen gesprekken aan met mensen die we op straat tegenkomen. Omdat we graag willen weten hoe het is om hier te wonen en te leven. Zoals in september vorig jaar, toen de bewoners van de Karel Doormanlaan nog woonden in huizen waarvan een deel gesloopt gaat worden. Zo'n 300 oude woningen moeten plaats maken voor ruim 600 nieuwe. 

“Woonzorgen om morgen”
Het is rustig in de Karel Doormanlaan op deze mooie middag in september. De bomen staan nog vol in blad. Op en rond een balkon bloeien uitbundig klimmers en hangplanten. Een poes zit onverstoorbaar op het pad. Er hangt een was te drogen. 

‘Maar hoe zal het er hier over een tijdje uitzien’, vraagt Khadja zich bezorgd af. En Ans, Luisa en Daisy hebben werkelijk nog geen idee waar ze naar toe moeten.

Khadja
Voor haar verandert niks en tegelijk alles. Tien jaar moest ze wachten op het huis waar ze met haar gezin en vijf kinderen nu alweer een tijdje woont. Het was niet makkelijk om met zoveel kinderen, in de leeftijd van 5 tot 15, een geschikte woning te vinden. Dat begrijpt ze wel. Ze wonen hier fijn, al heeft ze nog wel wat wensen. ‘Meer groen, bijvoorbeeld. Meer speelplekken voor de kinderen, want de speeltuin bij het wijkcentrum kost 1 euro per kind per dag, dat is mij te duur. En de speelplaats bij de Driesprong is te ver.’  Want ze vindt het te gevaarlijk om haar kinderen daar alleen naar toe te laten gaan. Minder doorgaand verkeer staat dus ook op haar wensenlijstje. Net als een ontmoetingsplek voor wijkbewoners. En meer vuilcontainers. Ze wijst naar de overkant, waar een halve huisraad is neergekwakt. Dat gebeurt vaker. 

En al woont zij fijn en hoeft zij met haar gezin dus niet te verhuizen, ze heeft ook zorgen. Álle huizenblokken aan de overkant van haar straat worden gesloopt. En dan wonen ze jaren aan de rand van een bouwput. Met alle overlast van dien.  Ze zou overigens wel graag vaker en preciezer willen weten waar ze aan toe is. De communicatie kan beter. Zoals laatst, toen er zomaar een laadpaal tegenover haar huis werd geplaatst. Nota bene vlak náást het piepkleine kinderspeelplaatsje. Ze wist van niets. En gaat daar zeker nog tegen protesteren. 

Annemarie
Het is alweer twintig jaar geleden dat Annemarie naar Te Werve verhuisde. Toen wist ze al van de grootschalige plannen om de wijk te herstructureren. Maar dat het zó lang zou duren voordat het er een keer van zou komen… Intussen is het hoog tijd dat er iets gaat gebeuren. Schimmel, vocht. Het leefklimaat in veel huizen en flats is ronduit ongezond. Ook bij haar thuis. We mogen een kijkje nemen, als we dat willen. Persoonlijk is ze er niet over te spreken dat de woningcorporatie al die jaren nauwelijks iets aan onderhoud heeft gedaan. Had dat niet anders gekund? Maar goed, binnenkort gaat het slopen eindelijk beginnen. En gaat zij verhuizen. Ze heeft haar voorkeur opgegeven. Het liefst wil ze een comfortabele woning, waar ze oud kan worden. Met genoeg ruimte, zodat haar zoon bij haar kan blijven wonen en hij voor haar kan zorgen (haar gezondheid laat nu al te wensen over). Maar of dat allemaal mogelijk is? 

Luisa
Ze begrijpt niet waarom deze woningen gesloopt moeten worden. ‘Aan die huizen mankeert niks. We hebben schoongemaakt, de muren en het houtwerk geschilderd. Kijk, hoe heerlijk zonnig onze woonkamer is. Ik werk hard, ik betaal keurig mijn belastingen, mijn kinderen gaan elke dag naar school. We wonen hier al een jaar lang, met veel plezier. Maar eind van het jaar moeten we weg. En we hebben nog geen ander huis kunnen vinden. Niemand helpt ons’, zucht de Dominicaanse die al jaren in Nederland woont en leeft, mét een verblijfsvergunning. Zo blij waren ze dat ze hier terecht konden. Al was het voor een jaar, zoals de bepaling in hun tijdelijke huurcontract vermeldt. In die tussentijd zouden ze wel wat anders vinden. Dat is helaas niet gelukt. ‘En waar moeten we nu heen?’ Ze kijkt zorgelijk, heeft donkere kringen onder haar ogen. 

Daisy
Ze komt net uit haar werk en is op weg naar huis - een flat aan de Karel Doormanlaan - en haar hond. Zo dadelijk gaat ze eerst met hem naar het Rijswijkse Bos, voor de dagelijkse wandeling. ‘Heerlijk, al dat groen in de buurt, al die bomen in de straten’, waardeert ze. ‘Nooit gedacht dat ik het hier zo naar mijn zin zou hebben.’ Na een scheiding verhuisde ze vanuit het Haagse Regentessekwartier naar het Rijswijkse Te Werve. Dat is een hele overgang. ‘Ik kende de stad nauwelijks, deze wijk helemaal niet. Maar het bevalt me hier prima. Toch ben ik op zoek naar ander woonruimte. Ik moet wel.’ Want ook zij heeft een tijdelijk huurcontract. Ze ging er heel optimistisch van uit dat ze in de jaren dat ze hier zou wonen, tijd genoeg had om iets anders te vinden. Te optimistisch, bleek. Want het is nog steeds niet gelukt. ‘Geen idee waar ik ooit kom te wonen. Maar ik ga die bomen wel missen. Ze blijven hopelijk wel staan. Toch?’